Dik in orde (6)
Ik ben Margot, 54 jaar, getrouwd en moeder van 2 tieners. Tussen 2019 tot 2021 nam ik deel aan een G.L.I. (leefstijlprogramma) en veranderde met succes mijn leefstijl. Ik raakte 35 kilo kwijt en kreeg een stuk van mijn zelfvertrouwen terug. In mijn blogs lees je hoe ik was, hoe ik veranderde, wat het me opgeleverd heeft en hoe ik het in stand houd.
In mijn vorige blog vertelde ik dat de glucosewaarden in mijn bloed aan de hoge kant waren. Ik was gerustgesteld: nog geen diabetes. Dat het eigenlijk een waarschuwing was om in actie te komen drong daarna langzaam tot me door.
Bypass operatie
Aderverkalking bleek aan mijn vaders kant van de familie voor te komen. Overgewicht speelde daarbij geen rol, wel aanleg en deels leefstijl. Mijn oom overleed aan de gevolgen ervan, mijn tante heeft een bypass operatie ondergaan, mijn vader zelfs twee keer.
Soms verbeeldde ik me dat ik een (beetje) stekende pijn in de borstholte voelde, maar het trok ook zo weer weg. Bij lichte inspanning werd ik snel kortademig. Ik probeerde er niet over na te denken, maar dat lukte natuurlijk niet altijd. Toen ik hoorde dat er aan mijn vaders kant van de familie opnieuw iemand met hartklachten was, dacht ik wel even: “zal ik de volgende zijn?” Mijn leeftijd ging ook mee spelen. Ik was eind 40. Ongeveer dezelfde leeftijd waarop bij mijn vader ontdekt werd dat hij vernauwingen in de aderen rond zijn hart had. Zijn eerste bypass operatie vond plaats toen hij 48 jaar was.
Onzeker en verdrietig
Klachten als tintelende armen, waar ik s nachts wakker van werd, ‘s morgens niet uitgerust wakker worden, stramheid, zere voeten, zere knieën, pijn in de onderrug, stijf in schouders en nek, me futloos voelen, nergens toe komen. Volgens mijn man zou mijn gewicht een belangrijke oorzaak kunnen zijn van deze klachten. Hij had (en heeft) het goed met me voor, maar het maakte me juist nog veel onzekerder en verdrietiger dat hij me kennelijk te dik vond.
Ik vroeg een bloedonderzoek aan, om er op die manier achter te komen of daaruit een oorzaak gevonden kon worden voor mijn klachten. Een aantal waarden waren op de grens van ‘normaal’.
De conclusie die bij de uitslag stond: … ‘de waarden kunnen afwijken van de norm. De afwijking is in dit geval niet ernstig en er is geen noodzaak om hierop actie te ondernemen.’ stelde me gerust.
Het ging hier met name om mijn cholesterol- en glucose- waarden.
Gezelligheid en lekker eten horen bij elkaar, toch?
Maar hoe zou ik me dan wat beter kunnen gaan voelen? Toch maar eens proberen wat kilo’s kwijt te raken?
De manier waarop ik dat probeerde was niet met een ‘commercieel dieet’. Ik vond dat ik zelf wel kon bedenken wat ik wel en niet zou eten en drinken. Ik heb meerdere keren een poging gedaan:
In de eerste week kon ik 3 à 4 kilo afvallen en was helemaal trots. De week daarna werd het al moeilijker en bleef het resultaat steken op maximaal 1 kilo, teleurstellend dus, althans voor mij en de manier waarop ik het aanpakte. De week daarna ging ik eigenlijk weer eten zoals ik gewend was, maar probeerde te besparen op tussendoortjes. De weegschaal gaf weinig tot geen resultaat. Uit frustratie dat het toch allemaal niet hielp en mijn lichaam kennelijk niet mee wou werken, gooide ik meestal mijn goede voornemens na de vierde week alweer overboord. De goed bedoelde uitspraken van mijn man zoals: ‘zou je dat nou wel nemen’ of ‘dat is niet goed voor je’ werden steevast beantwoord door een flinke snauw. Niet echt gezellig dus. Terwijl gezelligheid en lekker eten of iets lekkers bij de koffie bij elkaar horen, toch?
Knop om moment
Het idee dat ik nooit meer iets lekkers mocht nemen maakte me ongelukkig. Mijn motivatie om af te vallen raakte ik kwijt. De noodzaak was kennelijk niet dwingend genoeg.
In mijn volgende blog vertel ik over het moment dat bij mij wel ‘de knop om’ ging.
